sábado, 29 de octubre de 2011

La transexualidad a debate

La verdad es que es algo que siempre queda en segundo plano, mucho más después de que la homosexualidad, en terreno público, haya conseguido "cierta aceptación". Como dice el cirujano Iván Mañero "por qué consentimos que un hermafrodita desde el momento en que nace se opere para su buena salud, y dejamos que los transexuales tengan que pasar por una serie de pruebas innecesarias para ver si deben o no deben operarse". Es una tontería, la verdad. Si en el útero de tu madre la información hormonal se trunca y acabas atrapado en el cuerpo contrario a lo que sientes, ¿por qué esperar a los 18 para poder ser lo que realmente eres? Bastantes problemas debes tener ya psicológicamente hablando para que además te añadan más a partir de un mero trámite físico. ¿Y los padres? ¿Y la sociedad? Dios mío, cada persona tiene sus propias condiciones, pero en definitiva todos somos personas, iguales, con un corazón, una mente y una vida, queriendo encontrar nuestro sitio en el mundo, ¿por qué ponérselo más díficil? Bastante duro debe ser ya ser homosexual en una sociedad machista heterosexual dominante, como para que encima no estés de acuerdo ni con tu cuerpo. La verdad, somos demasiado bordes, demasiado poco solidarios. Tanta tontería por algo que podría ser tan simple.

La crisis

Perdona, lo siento, pero ya que lo hablamos a diario he creído conveniente también ponerlo en mi blog, que no deja de ser una parte importante de mí. Para empezar, la crisis es mundial y ha afectado a mucha gente, aquí, en España, los peor parados han sido todos aquellos relacionados con la construcción o con las empresas que han quebrado o que han aprovechado esta época para los ERE y los despidos a punta pala. Y a ver, no digo que no haya crisis y que no haya gente jodida, la hay, pero ha llegado un punto en que se ha magnificado tanto y hay tanta gente aprovechada, que ya cansa. Lo siento, pero cansa.
Para empezar, si estás en paro, deja de gastar lo que NO tienes. En segundo lugar, hay que trabajar de lo que sea, lo que salga, si te pasas la vida esperando a encontrar el trabajo de tus sueños te vas a quedar en la ruina en menos que canta un gallo. Y lo más importante, ¿por qué ahora estás así? Joder, si te has quedado en paro, pues vale, no hay mucho que hacer. Pero todas esas personas que se han pasado la vida gastando más de lo que tenían, queriendo vivir una vida que no tienen y ahora están ahogadas, eso no es culpa de la crisis, es culpa de cada uno. No puedes cobrar 1000 euros y tu pareja otros 1000 euros, iros a vivir un piso por el que pagas 1500 euros de hipoteca, amueblarla completamente con todo lo último, comprarte también un coche, salir, irte de vacaciones... de toda la vida las cosas se han hecho POCO a POCO y de donde no hay no se puede sacar. Nosotros que hemos oído las historias de padres y abuelos, durante la posguerra viviendo con lo que se podía, despilfarramos hasta un punto en que es imposible seguir y eso señores, no es ni culpa de Zapatero ni culpa de la crisis, es culpa de cada uno. Así que primero hay que mirar la vida de cada uno con lupa y luego ver el panorama, que quitando casos muy concretos, demasiada gente hay contra las cuerdas por tener muy pocos dedos de frente.

viernes, 28 de octubre de 2011

El campamento

Hace unas semanas que sigo este programa que intenta ayudar a algunos chicos con problemas que tienen una relación horrible con sus familias y su entorno. Lo primero que ves, es que esos chicos han tenido una vida un poco diferente, algunos porque se lo han dado todo y de ser malcriado acabas como acabas, otros que perdieron demasiado pronto a un padre o una madre, y algunos que han tenido poco dinero o cosas así. ¿Qué quieres que te diga? Me cabrea, claro que me cabrea. Primero porque ¡joder! Todo dios tiene problemas en su casa, unos más graves y otros menos, pero ninguno hemos tenido una vida de rosa, y no por eso vamos por ahí atacando a nuestras madres, ni jodiendo a los demás, ni robando o pegándose con cualquiera... ahora, que también digo siempre y repetiré mil veces si hace falta, que más de la mitad de la culpa es de los padres, porque son los que crían a los hijos y los que consienten o hacen que cuando crezcan esos pequeños revoltosos acaben convirtiéndose en delincuentes o agresores. Por otra parte, siempre acabo llorando porque muchos podrían tener una familia perfecta y feliz, pero no quieren, la desaprovechan, y otros no hemos tenido la suerte de nacer en una familia completa y todo y con eso luchamos día a día para seguir adelante y ser unas buenas personas.
Supongo que cada día se aprende algo, y se da uno cuenta de lo que tiene y por lo que vale la pena vivir y sufrir! :)

lunes, 24 de octubre de 2011

Es van trobar.

Era Novembre, feia fred i semblava que volia ploure, la nit queia sobre Barcelona i les llums començaven a encendre’s. Ella caminaba de pressa, sense mirar enlloc, la seva vida era molt dura, massa dura. Ell somreia mentre escoltaba la última cançó del seu grup preferit i anava mirant cada detall de cada carrer, feliç. Ella es deia Diana, ell Marc. Ella contenia les llàgrimes, fent-se la forta, repetint que tot aniria bé. Ell encara no sabia que era un mal dia, la vida li havia regalat tot el que volia. Ella era baixeta, grassoneta, prou maca, encara que ella ho negava, i per sobre de tot, era única. Les seves ferides l’havien fet forta a primera vista, però sota aquesta cuirassa hi havia una nena petita plorant demanant algú que la cuidés. Ell, en canvi, era alt, ros, atractiu en definitiva, encara que sota aquesta primera mirada semblés feliç, es sentia molt sol, massa sol. I llavors, la va veure. Al principi no sabia perquè aquella noia tan normal, que semblava tenir tanta pressa, li semblava interessant, dos segons després va ser conscient que ella l’havia encisat, una mirada, només un segon, i havia vist aquella tristor en els seus ulls, aquella soledat que tant coneixia. Ho tenia clar, la volia conèixer, la volia fer feliç, ja mai no estaria sol. I cada dia, a la tarda, quan començaven a encendre els ulls ell passejava per aquest carrer, per trobar-la, però mai la veia, mai no hi era, i caminaba cap als carrers dels voltants, caminaba amunt i avall cercant-la, però no apareixia... fins que un dilluns de primavera, quan el sol començava a emplenar els dies i ja no calia portar l’abric, la Diana va aparèixer, igual que el primer dia, caminant de pressa, amb la mirada perduda, com trista. En Marc es sentia feliç, s’hi va apropar, es van mirar als ulls i es van trobar.

miércoles, 19 de octubre de 2011

Las vueltas que da la vida

¿Quién me iba a decir que estaría en este punto hace 2 años? Pues mira, aquí estoy, feliz y decidida, tomando las riendas de mí vida hacia un lugar mejor. Han cambiado muchas cosas pero al fin y al cabo sigo siendo yo, quizá más yo que nunca, y por primera vez en mi vida siento que no hay ningún punto negativo del que quejarme.
La carrera que siempre he querido, unos compañeros increíbles, mis amigos de toda la vida, una familia genial. Por primera vez un régimen da efecto, estoy aprendiendo a cocinar a base de hacer lo que me gusta, salgo a dónde quiero cuando quiero. El amor no es un problema, ni un pensamiento rutinario, ni un dolor de cabeza... simplemente espero a ver si aparece, contenta, muy tranquila. Y por si fuera poco, al irse de mi vida mi padre -cosa que agradezco- he sido recompensada con dos hermanos fabulosos y tres sobrinos, además de dos cuñadas y muchas risas.
¿Qué más se puede pedir? Por fin mi vida es mía, por fin tengo la absoluta certeza de que soy feliz.

martes, 11 de octubre de 2011

Oscar.

Después de más de un año, recuerdo como si fuera ayer la de cosas que he hecho y he vivido con uno de mis mejores amigos a lo largo de mi vida. Tengo grandes recuerdos, momentos de cabreo, sonrisas y carcajadas con una persona a la que quiero muchísimo, aunque quizá ya va siendo hora de que pase página y deje "amistades absurdas" atrás.
Yo ya sabía, des de un primer momento, que esta amistad era pasajera. Fuimos amigos simple y llanamente porque coincidimos en la misma clase durante seis años y cosas de la vida congeniamos medianamente bien. Nada más. Yo sé que por mucho que me gustara estar con él, por mucho que sintiera que era alguien muy especial y por mucho cariño que le tenga, se acabó. Creo, al menos de momento, que él no me negará el saludo por la calle o incluso, depende del día, se parará y dirá: ¡Qué tal? ¿Cómo te va todo? O algo así, cortesía, anécdota. Poco más. Sería una mentira muy grande si dijera que vamos a ir a tomar algo juntos, que podemos volver a formar parte de nuestras vidas o cosas así, porque no es verdad. Yo querría, claro que querría, conscientmente nunca dejaría perder a alguien como él, yo le aprecio muchísimo -es un gran gran amigo, nada más, tampoco confundamos términos-, pero creo que no soy de "su estilo". No tenemos cosas en común y él tampoco pondrá nunca de su parte para que eso suceda, fríamente hablando, yo en muchas ocasiones le resulté útil, mi amistad quizá fue en parte un poco interesada, y yo lo sabía, y lo sigo sabiendo, pero no me importó. Acepté ese rol completamente y no puedo rechistarlo, eso sí, en el fondo me duele un poco haber sido sólo una "amiga" temporal, porque él para mí ha sido muchísimo más.
A veces... hay que aceptar que no todo el mundo te quiere, que no todo el mundo te necesita y que no siempre los demás te verán de la misma manera que tú los ves a ellos. Eso sí, sea como sea, eso no quita que te duela y te entristezca mucho darte cuenta de la realidad. Yo sólo espero que le vaya todo bien y que sea muy feliz, se lo merece.
Óscar, te echo mucho de menos... no sabes cuanto.

sábado, 8 de octubre de 2011

E l H o m b r e I d e a l .


El otro día me preguntaban por el ideal de chico, después de haber escrito sobre Adam y hablando con uno de mis mejores amigos, entonces pensé en mil cosas y se me ocurrió hacer una lista de hombres "perfectos" para reivindicar que tal hombre no existe y que puede que te gusten mil reflejos diferentes, aunque es cierto que de todos ellos podrías extraer un filtro común
que es en esencia base lo que tú buscas. Aunque sí, físicamente e incluso en personalidad, algunos son completamente opuestos, otros en cambio: se parecen mucho.

Hombre perfecto en...
- serie gay: Brian Kinney / Gale Harold, en Queer As Folk.



en serie española: Carlos / Jesús Olmedo, en Hospital Central (aunque Vilches no está nada mal)



en telenovela sudamericana: Alejandro Lombardo / William Levy, en Sortilegio.


en serie extranjera: Nathan Scott / James Lafferty en One Tree Hill.


en cómic manga, sin lugar a dudas: Sakuya Ohkouchi, de Kaikan Phrase - Mayu Shingo

en una novela: Vane Kattalakis, de la saga Cazadores Oscuros - Sherrilyn Kenyon

y hay más, obviamente, pero es para destacar cómo puede variar la concecpción de ese idal dependiendo del momento, del lugar... eso sí, sin lugar a dudas nadie me gusta ni la mitad de lo que consigue atraerme Brian Kinney. Eso sí, como pareja ideal creo que Vane sería el que mejor se adaptaría a mí.

¿Y en la vida real? ¿Un ideal de hombre que conozca o se haya cruzado en mi vida? Físicamente conocí a mi ideal un día paseando por Barcelona, la semana pasada encontré en el metro a alguien asquerosamente sexy, y hace dos días en la Renfe un chico que lo tenía casi todo. Pero creo que aún no he visto con mis propios ojos a lo que podría ser mi príncipe azul. Habrá que seguir buscando, ¿no? :)

Cambios paulatinos

A día 8 de octubre parece que muchas cosas han cambiado en estos últimos meses. La relación con mi padre es inexistente, pero al menos he conseguido el beneplácito de mi madre al entender que mi progenitor no tiene derecho a ser llamado "padre" y que tengo derecho a no querer verle o hablarle, además de que ahora las cosas me duelen quizá un poco menos. Buen momento en el grupo, con los amigos la verdad es que no me puedo quejar, excepto de que son unos sosos y por segundo verano consecutivo me he quedado sin ir al Tibidabo, Isla Fantasía y Port Aventura, a parte claro, de que no les veo casi nunca entre novios, universitarios y de más cosas, cosa que no me parece nada bien. En la uni todo bien, buen inicio de curso, estoy al día, voy pillándolo todo, las clases más o menos me gustan -ya sabéis porque lo digo-, he conocido gente nueva y la verdad es que me siento como nueva, diferente. La cocina me está dando muchas alegrías y es que cada día me siento más a gusto entre fogones, al final me voy a replantear seriamente lo de hacerme cocinera y dejar el periodismo -jajaja xD-. Por primera vez en mucho tiempo estoy estable en temas sentimentales, sin nadie rondando mi cabeza, pero abierta a lo que pueda suceder, qué nunca se sabe lo que puede pasar mañana. Me he cortado el pelo, cosa que ha mejorado mucho la calidad del mismo, además ahora estoy muy rubita y lo tengo bien cuidado. Me cuido más físicamente y cómo no, tenía que decirlo, ya van 12 kg y medio menos en mi báscula des del día 25 de Julio. La mitad de mi armario me viene grande y estoy recuperando sobretodo pantalones de hace 5 o 6 años que guardaba por que me gustaban y que no sólo me vienen bien, sino más anchos que nunca. ¿qué decir? No sé, no soy extremadamente feliz ni vivo en una nube, pero ahora siento que encuentro mi sitio mucho más fácil que antes, me estoy formando a mí misma como quiero ser y por primera vez el esfuerzo está dando sus frutos, así que supongo que me debo sentir alegre y agradecida, además de contenta. ¡Ahora sólo me falta un novio bien guapo al que le guste comer pasteles y decirme cosas románticas al oído! Ah, y bueno, recibo muchísimas visitas tanto aquí como en mi página de relatos y eso me hace muy feliz, sobretodo los comentarios de la gente que considera que escribo muy bien, gente a la que le gustan mis relatos, que me siguen. Eso, es lo que realmente hace sonreír a un escritor, llegar a alguien, aunque sea sólo una persona, aunque bueno yo no me puedo quejar, que ya he superado las 120.000 visitas en mi página de relatos :)

Gracias.

martes, 4 de octubre de 2011

Octubre 2011

Llevo demasiado tiempo preocupada por estas cosas para que ahora que las tengo clara no le dedique al menos una línea a ello. Después de meses, quizá incluso años, parece que se ha desentrañado un problema que acarreaba desde hace demasiado. Lo que hace el amor, o mejor dicho, el intento de amor o desamor. Ha llegado un momento en que sinceramente, sin mentiras ni medias verdades, sin confusión o miedo, no siento nada realmente claro por nadie. Ahora mismo: soy un alma totalmente soltera en busca de pareja. Hay amigos importantes, amigos especiales, chicos diferentes y como mucho, cierta atracción sexual, pero NADA MÁS.

Y sinceramente, estoy feliz, la mar de tranquila. Ya no hay más noches sin dormir, ni lágrimas, ni risas tontas... sólo estoy a la espera de otra cosa, de otra persona, de crear una historia desde cero, poco a poco, que ésta vez funcione y vaya bien, y no tengo ninguna prisa. Me queda toda la vida para ello, eso sí, creo que necesitaba decirlo.

=) Gracias por leerme.

SOBRE EL CONTENIDO

No se permite la reproducción total o parcial y en ningún soporte y para fines comerciales, de ninguno de los textos de esta página, sin que medie la autorización del autor. Los textos de esta página son para uso personal de su autor, y en caso de que terceros los utilizaran total o parcialmente en cualquier publicación venal (bien virtual o por cualquier otro medio presente o futuro) se citará siempre la autoría y la fuente original, creando si fuere posible, un vínculo a la misma.Todo el contenido literario de este blog, salvo indicación expresa que se haga, es propiedad de Neus Cámara Gutiérrez.2009.